|
Вясна. Сонца узыходзе,
Сьвеце на зямлі;
Дух збудзіўся у народзе, —
Усталі, пайшлі.
Ёсьць і працы, ёсьць і поту, —
Спаць няма калі!
Дружна валяць на работу, —
А ты, браце, сьпі!..
Сьпі, на сьлёзы і на гора
Рукою махай;
Хоць зрабіў-бы ты з іх мора,
А кажы: няхай!
Няхай тыя уставаюць
Рана да зары,
Што свабодачку кахаюць! —
А ты, браце, сьпі!..
Недастатак госьце ў хаце,
З крыўдаў дух замёр;
Дзеці, жонка шлюць пракляцьце…
Ты-ж, як той тапор!
Дрэмле сошка, і адлогам
Шнур ляжыць даўгі;
Ржа касу есьць пад парогам…
А ты, браце, сьпі!
Сьпі, а можа хто заблудзе
У твой бедны край,
І цябе з душой разбудзе, —
Крыкне: „Уставай!“
Ты на гоман той народны
Паходню бяры
І другіх будзі з паходняй!..
А мо‘ лепей… сьпі?!.
|
