А бурлівы ручай і зялёненькі сад! —
Хоць, брат, сэрца аддай і душу хоць аддай!..
Сам садочак садзіў гадкоў дваццаць назад,
А цяпер-жа вялікі, як гай!
З садам гэтым я зжыўся, як з хаткай сваей;
Знаю, колькі з яго маю яблык і сьліў;
Ночак шмат скаратаў у ім з Зосяй даўней,
Шмат чаго у ім я перасьніў!
Ой, бывала, як сонейка блісьне вясной,
То-ж-то рай, далібог! — захліпаецца дух, —
Як на ўсе на лады, на садок увесь той
Засьвяргоча рой птушак-пяюх!
Тут кукуе зязюля, ці шмат пражыву;
Там чырыкае шпак, там пяе салавей;
Тут крычаць вераб‘і і клююць крапіву;
А на ўсё сонца грэе цяплей і цяплей!..
Цяпер глянь, браце, вокам на поле, на луг,
На сівец-сенажаць, на вузкія шнуры,
Дзе сьвістала каса, барабаніў дзе плуг,
Дзе з зары працаваў да зары:
Тут даўгі-даўгі шнур зелянее з аўсом;
Бліжэй гоні адны, на іх — бульба у шар,
А там далей даўгі шнур віднее з жытцом;
А там голы, як бубен, папар.
Пасяродку аўсу галавісты лянок
Зелянее, інакш адбівае сабой;
Там вусаты ячмень, а там далей на бок
Ад ячменю — дзірванчык з лазой.
Ды і што гаварыць! — дзе я толькі гляджу,
Бачу родненькі край, сваю матку-зямлю;
Тут і людзі… ат… што!.. аб іх посьле скажу…
Долі іх надта-ж я ня люблю!..
А вот як ня любіць гэта поле і бор,
І зялёны садок і крыклівую гусь!..
А што часам тут страшна заенча віхор,
Гэта енк, гэта крык, што жыве Беларусь!
|}
