ГЭТА КРЫК, ШТО ЖЫВЕ БЕЛАРУСЬ
Ці завылі ваўкі, ці заенчыў віхор,
Ці запеў салавей, ці загагала гусь, —
Я тут бачу свой край, поле, рэчку і бор,
Сваю матку-зямлю — Беларусь.
Хоць гарыста яна, камяніста яна,
Вераб‘ю па калена, што сею, расьце,
Дый люблю-ж я яе, шкода хаткі, гумна:
О, такіх няма, мусіць, нідзе!
З саламянай страхой мая хатка, гумно;
Непачэсна, што праўда, віднеюць яны,
Дый на іх-жа сваёй клаў рукой бервяно
І зямлю раўнаваў пад зьвяны!
З саламянай страхой мая хатка, тачок!
Многа чутак наводзяць і дум на душу;
Я у сьне бачу іх, помню кожны разок,
І у сэрцы, як веру, нашу.
Хатка сьведкай была, як пазнаў божы сьвет;
З хаткі бегаў да школы вучыцца чытаць;
Пры лучыне ня раз гаварыў казкі дзед;
У двор з хаткі хадзіў зарабляць.
У тачок збожжа, сена я клаў кожны год;
У ім першы раз Зосі сказаў, што люблю…
У ім з дзеткамі посьле зьбіраў умалот,
І цяпер пры ім лазьню таплю.
А хоць гора зазнаў, зьнікла доля навек,
Зося парыць зямлю, у сьвет дзеці пайшлі, —
Тут-жа неяк прывык да ўсяго чалавек,
Прырос неяк, як корч да зямлі!..
Тут усякая рэч як гавора з табой:
І крывая бярозка, і столетні дуб,
Сьнег халоднай зімой, траўка летняй парой,
І асьвер і абцінены зруб…
|
