|
Невясёлая старонка
Наша Беларусь:
Людзі — Янка ды Сымонка,
Птушкі — дрозд ды гусь.
Поле — горы ды каменьне,
Потам зьліта ўсё,
Сенажаць — адно карэньне,
Сівец ды куп‘ё.
Родзе шнур несамавіта,
Колькі-б працы ўнёс, —
Ячмень з сажай, з званцом жыта,
З сьвірэпкай авёс.
Небагатыя і вёскі,
Садоў ў іх ня знаць,
Толькі часам дзе бярозкі,
Як тычкі, стаяць.
А па вёсках люд убогі,
Век бяда ў крук гне,
Вечна ў лапцях гное ногі,
Зрэб‘е сьпіну тне.
Цёмны, цёмны народ гэты,
Трудна і сказаць,
Абарваны, неадзеты,
Ня ўмее чытаць.
З яго кожны насьмяецца,
Назаве дурным…
Бедны люд… так-бы, здаецца,
Плакаў разам з ім.
Так няміла, як магілай,
Неяк выдае
Беларусь, мая старонка,
Дый люблю-ж яе.
|
