|
Жудка стогнуць рэкі,
Ўзбураны вясною;
Плачуць мае песьні,
Галосяць са мною.
Не стагнеце, воды
Паводкі бурлівай,
Кіньце плакаць, песьні,
Горка, нешчасьліва.
Хто ўстрымаў паводак
Разгульнае мора?
Хто заглуша песьні,
Як іх вызьве гора.
Вялікае-ж гора
Часам людзей муча,
Наўча ненавідзець
І плакаць навуча.
Як дубок, з карыцы
Пастухом абдзёрты,
Як той салавейка
У клетку запёрты, —
Так я прападаю,
Ня маючы долі,
Як дуб усыхаю,
Плачучы ў няволі.
Не дало жыцьцё мне
Ні поля, ні хаткі,
Па чужых куткох век
Сіл гублю астаткі.
Там, гэт, за гарамі,
Дзе памчыцца вока,
Сьвет гучны, вялікі
Сьцелецца шырока.
|
