Але сустракаюцца і замены формаў парн. л. формамі мн. л.: два сосуды—ц. 96; две трубы—Ч. 25 і інш.
У множным ліку, як і ў старажытнай усходня-славянскай ("рускай") мове, мы сустракаем канчатак наз. склону як —и (ы), так і— ове. Прыклады: а) два сыны Б., четыре цари—ib. 26, островы народовъ—ib. 21, полтора годы— Ап.
Сустракаем нават і канчатак —а, запазычаны ад парн. ліку: три лета—ib., зверята—Лев. 21 б.; жита— І. дб; платьа—Ц 82.
б) родове сыновъ Ноевыхъ, сынове Симовы - іb. 5 разоў (таксама—сынове).
Формы на —ове, як правільна заўважае П. Уладзімераў, маглі падтрымлівацца чэскімі формамі на —owe.
Часта і просты канчатак —Е (бяз суфіксу —ов): учителе—В. 34б, родителе В. 2. складателе і пад.; летописце, вельможе, мече, люде, обычае, крыле, мещане і г. д., пад уплывам стар. канчатку він. скл. ѣ асноў на мяккі зычны м. р.
Але мы знаходзім у Скарыны і канчатак —и: господари, приятели і г. д.[1]
Жаночы род мае канчатак е—ст.-ўсх.-слав. ѣ: рабыне, вси птице Б. 18, горлице—Лев. 2 б, маковице—Исх. 71 б, досце—Исх. 60 і інш.
Родны склон мн. л. Пераважае а) канчатак —овъ у іменьнях м. р. з старажытнай цьвёрдай асновай: вельблюдовъ—Б. 41б, прутовъ—Б 55, человѣковъ Пр. 16, друговъ — І. 38 і інш.
б) —евъ з старажытнай мяккай асновай: купцевъ — Ср. 67б, ступневъ - Б.2б, кладезевъ, локтевъ, мужевъ—Исх. 26б.
Зрэдка толькі, як у ст.-слав. і стар.-руск.: от зверь—Пр. 20, поль В. З, ягнетокъ—ПП голубятъ—Лев. 5, зернятъ—ib. 5б і інш.
Канчатак —ей, як-бы падобна да стара-славянскіх асноў на —і (кость): обмыванией, оправданией, безаконией — Лев. 4б, грушей—Ц. 75б, с кожей—Исх. 68б.
Сустракаюцца і формы на —въ з „устаўным" о і е з ь: битовъ— Нав. 30, клятовъ; служебь—Ч. 23, свадебъ—Пр. 22,—чужыя сучаснай беларускай мове[2].
Давальны мн. л. іменьняў мужчынскага і ніякага роду мае канчатак —омъ (емъ) сыномъ—Л. 6, ко криломъ—ib. 12; отроком, приставомъ - Исх. 11б, лекаремъ, столомъ Ап. Деян. 21б, львомъ - Дав. 22 і інш.
Вінавальны мн. л. мае канчатак аналёгічны канчатку наз. склону: три сыны, люди Израилевы, волы, агнецы, а козлы - Исх. 1, младенце, овце, кветие и кветове — ib...
Творны мн. л. мае канчатак ы (b) ад асноў на -о, як і ў стара-царкоўна-славянскай і старарускай мовах: ласковыми словы, надо всими боги и властители—Эст. 22 і 22б; и поясы опоясал ихъ, с волы—Исх. 20б, але Ап.—волми, со всеми жерцы—Ю.
Канчатак —ми: сынми, заповед'ми Ап. 1525 г., твар'ми, помышлениема і памышленьми—Рым. 6.
Месны мн. л. м. р., як і ў сучаснай беларускай мове: о мученикохъ — Пр. 1 б, по языкохъ - Б. 22 б, в пѣскохъ-В. 64 б. Іменьні з мякк. асновай па стара-славянску: о зверехъ, первосветителехъ—Лев. Жан. р. на -ах і ех, як і ў стара-славянскай мове: о птицахъ, о рибахъ—Лев. 5 б, заповедехъ—ib., о добрых речехъ—ib. 6; тое самае ў ніякім родзе: во писаниихъ, во оправданиихъ; канчатак -ехъ тут з даўнейшага -ьхъ.
