намі". Гэткіх ідэальных адносінаў ніколі ня было. Сяляне ня надта спачувалі паўстанцам, а часта й варожа адносіліся да іx. Яны думалі, што шляхта хоча адабраць тыя правы, якія даў і яшчэ мае даць расейскі цар.
Гэткія элемэнты знаходзім мы і ў поэмцы "Дзед Завала".
"Дзед Завала" прыймаў учасьце ў паўстаньні:
|
Даўно было гэта. |
Пасьля жудасьцяў, якія ён бачыў у лясных гушчарах падчас паўстаньня, калі "свой сваго пужаўся у сваёй старонцы", Завала робіцца лясным жыхаром. "Завала бяз пушчы, пушча без Завалы — як-бы ня ўсе дома, як бы чагось мала. Адны песьні пелі, адны думкі елі, друг дружка бяз слова добра разумелі". Гаспадарка Завалы запушчаная. Завала цэлымі днямі прападае ў пушчы. Там, далёка, ёсьць "чароўны край", дзе хаваюць нават "каня-калеку" і "бяз зубоў сабаку“. Гэты сьвет фантазіі патрэбны Завале, бо ён задаваляе яго не-
