Гаўдэнт (зьдзіўлены). А гэта-ж як? што-ж гэта значыць?
Магдалена. А вось: ты ня ведаеш, а я ведаю! (як выш.). Жэ ву зэм, жэ ву задор…
Гаўдэнт. Жывы сэм, жывы задор… Які гэта задор?
Магдалена. Гэта значыць: я вас люблю больш чымсь жыцьцё сваё… Ну, але ты хутчэй ідзі купі віна, бо скора ўжо мабыць госьці пачнуць зьбірацца.
Гаўдэнт (голіцца). Зараз, я толькі, коцік, кончу… Я ўжо зараз.
Магдалена. Ня трэба канчаць, і так добра будзе.
Гаўдэнт. Але як-жа ж так, Магдзя! Поў барады аголена…
Магдалена. Пасьпееш пасьля агаліцца, як прыдуць госьці: сядзеш сабе ў кухні і ніхто табе ня будзе перэшкаджаць… (крычыць). Ну, чуеш, ці не? Зараз ідзі, а то крамы зачыняць!
Гаўдэнт (ад яе крыку ўздрыгнуў). Ай!.. у! чорт, парэзаўся!.. А я-ж прасіў цябе, коцік, не крычаць, бо рука дрыжыць (абцірае твар ручніком).
Магдалена. А я табе даўно ўжо казала: ідзі! Каб паслухаўся, дык-бы й не парэзаўся… Чакай, я табе дам плястар. (Ідзе да камоды, выймае чорны плястар, адрэзвае кусок і дае мужу).
Гаўдэнт (перад люстэркам заклейвае сабе парэзаную частку твару).
Магдалена. Ну, хутчэй-жа! хутчэй!
Чуваць званок за сцэнай.