Старонка:Шчаслівая дарога (1935).pdf/34

Бег што сілы, голле хрушчыць,
Хруст гудзіць лясною гушчай.
Раптам — выскачыў з кустоў
І да Грышкі падбягае
І на Грышку нападае
Востразубы шэры воўк.
Грышка струсіў, здаў, заплакаў,
Хоць напаў зусім не воўк,
А вучоны зух-сабака
Пагранічнікаў-байцоў.
Падышоў патруль, адразу
Папытаў: — Куды, адкуль?
Грышка блытана расказваў.
— Штось хітрыць, — смікнуў патруль.
Грышка ўвесь збялеў і нават
Не паспеў абцёрці слёз —
Зноў вядуць яго ў заставу
Як злачынца на дапрос.

|}