Гэта старонка не была вычытаная
— „Так што з бацькам не ў ладох
Год прыблізна каля трох.
Кожны раз збярэ ўраджаі,
Ў яму ссыпе, захавае,
Стогне, скардзіцца штодзенна,
Што яму жывецца дрэнна.
Не сцярпеў я і знарок
Ад такога бацькі ўцёк“.
На хлапца начальнік глянуў
Вокам вострым, гартаваным,
І падумаў:
— Вось дык справа,
Гэта-ж нават і цікава,
Каб падростак-кулачок,
І абмыты, і абуты,
Як ад здзеку, ад пакуты,
Ад сваіх бацькоў уцёк…
— Што-ж такога, хоць і рэдка,
Можа быць выпадак гэткі,
Ён уздыбіцца, як вецер,
І пакоціцца, як гром:
Слава дзецям!
Слава дзецям!
— Як-жа быць з уцекачом?
Ёсць адвечны сказ народа:
Цягне ў лес ваўка заўсёды.
А калі на спробу ўзяць?
