Воля жыцьцёвая ў сьценах ня месьціцца, —
Ў час адступленьня — запальвай масты!
У перамогу няўхільную верым мы.
Многа ахвяраў…
Як здань уначы —
пешкам па насыпу… Вёрсты ня мераны
Ўбачыць радзіму — і там супачыць…
Сястрой у шпіталі…
Ў „Мадэрне“ з програмкамі.
Прачкай уночы і ўдзень — за латком…
Значыцца, — доля за моцнымі клямкамі,
Значыцца, гора ня выліць радком…
Час паспрыяў яе сталасьці раньняе.
Многа Алёнай узята журбы.
Ў сэрцы дзявочым
каханьне нязнанае
Мяккімі клоччамі сьнежнай гурбы.
Шмат перажытага ў далеч прасыпана,
Попел спатканьняў, адвагаі сьмерць…
Новымі хвалямі, новымі рыпамі
Ў быт зьдзірванелы ўрываецца сьмерч!
...............
...............
І з кожнай хвіляю кладзецца вораг ніцма.
А час бяжыць… Бягуць падзеі ўгрунь.
І воля сьветлая, і радасьць будаўніцтва
Запаланілі нашу Беларусь!
