Гэта старонка не была вычытаная
Адчуюць балючым
узімку…
І дзяўчынка
ў сьлязвлівы шрот
Шапацела:
„Адгэтуль, каб…
зьнікнуць…“
… Вось і мачысе
шчасьця ком:
— „Ад паскуды
ідзе збавеньне,“
Яе крэўны —
Арцем Чысьцякоў -
Алёну бярэ
„на маленьне“…
Адвязе
у якісь манастыр
Пад „престольным градом“ —
Масквою…
… Без Алёнкі —
адзін пустыр
Мо‘ зальлецца
ў тузе сьлязою.
3
Ў манастырскай школе — суровасьць…
А дзяўчыне — шаснаццаць год.
Сакаліныя, гордыя бровы
І пачуцьцяў ліхі карагод.
