Гэта старонка не была вычытаная
І ў маторным, склікаючым гудзе
Чую я —
ты ўзрасьцеш, старана,
Ты напоіць здраньцьвелыя грудзі
Сілай той, што нязнана для нас!
Вочы з часам — глыбей ўсе і сіньшы,
сеюць звон
Сотні новых падкоў…
Вырастала, між тысячы іншых,
Героіня і гэтых радкоў…
2
Хатай часта —
глухі гушчар,
Дахам —
Лісьце яго жывое,
Дар жыцьцёвы —
сумотны дар —
Жабракаў
нудой непакоіць,
У сям‘і
пастуха Ніканора
Алёна —
дачкой ня роднай.
Калыхала Алёну
гора
Ветразьзю
непагоднай.
У сям‘і —
кожны лішні рот
