Перайсці да зместу

Старонка:Штурм (1930).pdf/40

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

І ў маторным, склікаючым гудзе
Чую я —
ты ўзрасьцеш, старана,
Ты напоіць здраньцьвелыя грудзі
Сілай той, што нязнана для нас!

Вочы з часам — глыбей ўсе і сіньшы,
сеюць звон
Сотні новых падкоў…
Вырастала, між тысячы іншых,
Героіня і гэтых радкоў…

2

Хатай часта —
глухі гушчар,
Дахам —
Лісьце яго жывое,
Дар жыцьцёвы —
сумотны дар —
Жабракаў
нудой непакоіць,
У сям‘і
пастуха Ніканора
Алёна —
дачкой ня роднай.
Калыхала Алёну
гора
Ветразьзю
непагоднай.
У сям‘і —
кожны лішні рот