Яна усётакі, хоць трудзіцца нямала,
Спад ілу вырвецца, галоўку паднясе.
Так трэба й нам, браты, бадзёра ўсім трымацца,
Імпэт захопніцкі каб нас не перамог.
А будуць нас душыць — ня трэба паддавацца,
Хаця-б сам сатана гнясьці нас ім памог.
А вось бывае так, што летняю парою
Ўсе хмары цёмныя зьбіраюцца зусюль;
Наперад пруцца ўсе вялізнаю гарою,
Захопніцка плывуць, няведама і скуль;
На цёмным дыване маланкаю зазяюць,
Галосяць громамі і бураю задзьмуць,
Далоняй чорнаю палеткі абхапляюць,
Каб ліўнем-потакам згары на іх хлюснуць.
Але ўвесь іх імпэт ня страшны ёсьць палеткам.
Маланка, лівень, гром ня шкодзяць ім зусім,
Ды гэта на‘т яшчэ прыносіць сьвежасьць кветкам
І чысьціць лепясткі ад пылу краскам ўсім.
Так-сама й нам, браты, ня страшныя ёсьць хмары
Чужынцаў—ворагаў, што к нам зусюль плывуць.
Ня страшныя ёсьць нам пярунаў іх удары,
Што хітрай подласьцяй душу народну бьюць.
А іхні лівень на‘т нам змые рэнэгатаў,
Ачысьціць наш народ ад рознае брыды.
Але ня чэпіць нам радзімых нашых хатаў,
Што прастаялі ўжо бязлікія гады.
А прыдзе вось зіма; дае свае загады,
Грызе марозамі і сьнегам ўсім плюе.
Здавалася-б — ужо няма ніякай рады —
Надоўга ўсё яна ў аковы закуе.
