|
Калі віхор пачне бандыцкія напевы,
І вые з посьвістам спад плотаў і вуглоў;
І злосна ўздымаецца, каб гнуць галіны дрэвы,
Ламаць і штурхацца, ляцець на стрымгалоў —
Трысьцінка кволая прад сілаю сагнецца,
Але ня дасьць, аднак, сябе пераламаць.
Калі пасьля віхор загіне, пранясецца —
Бадзёра голаву ізноў пачне трымаць.
Так трэба й нам, браты, віхром не паддавацца
І не пазволіць ім сябе пераламаць:
Пры добрых поглядах заўсёды аставацца,
Бадзёра голаву прад ворагам трымаць.
Бывае, што рака узбурыцца вясною,
Зімовы бруд увесь з палёў сабе усьсе
І плюне сьнежнай і мутнаю сьлюною
На твар абхопленай прырэчнай паласе;
Магутным гоманам гудзіць, або рагоча
І дзікім голасам захопніцкім раве,
Разводзьдзем—потапам усё заліці хоча —
Здавалася-б—ніхто прад ею ня ўжыве.
А траўка кволая, маленькая такая,
Патрапіць коранем ў сырой зямлі сядзець,
Захопніцкі імпэт разводзьдзя прачакае,
Пасьля каб вырасьці, прыгожа зарунець.
Хаця здараецца захопніцка навала
Яе маленькую пяском ўсю занясе—
|
