Перайсці да зместу

Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/83

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

З песень аб вясьне.

І зелень, і кветкі, і песьні,
І неба вясёлая яснасьць…
Ні цьмы тэй, ні сьнегавай плесьні,—
Дзе глянешь,—адна, братка, шчаснасьць!
Сьвет цэлы зіяе каберцам,
Шум нейкі ад пушчаў нясецца,
З грудзей як ня выскачэ сэрцэ,
Душа кудысь рвецца… ўсё рвецца…
Прачнуліся нівы і хаты:
Ўся ў полі людзкая сямейка;
За сошкай шнуруе араты,
Ля статку іграе жалейка;
З сяўнёю сявец пахаджае,
На скібіны валіцца зерне;
Знаць, сіла ў сеўца не малая…
Захочэ—і сьвет пераверне!
Гэй, гэй, хлебаробе мазольны,
Пан сошкі і коскі, і поля!
Кінь выгляд сьлязлівы, нявольны:
Ў тваіх руках слава і доля!



Сёмуха.

Нарэшце па віхрах, па сцюжы
Заглянуў вясеньні прасьвет;
Ці чуеш, ці бачыш, мой дружэ,
Як іншы, як лепшы стаў сьвет?
Ці бачыш, як небо міргае,
Як траўкай сьмяецца земля?
Ці чуеш, што кум-лес нам бае?
Паймі, колькі ў рэчцы жыцьця,
А глянь ты на вёску на нашу,
На брацёў забытых у ей,
Я знаю, як доля іх страшэ,
І колькі ім зводзе надзей.