Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/82

Тае сьнег…

Тае сьнег, таюць сковы зімы ледзяністые,
Сонцэ з ласкай ажыўчай гуляе ў прывольлі;
Хутка жаўранак песьняй своей галасістаю
Прывітае аратых на полі.
Ўзніме чорную скібу саха працавітая,
Ляжэ ўсходнае зерне у пахань сырую,
Закалосіцца поле, сьлязой, потам злітае,
Зашуміць сваю думу старую.
Гаспадар той суважна свой шнур па святочнаму
Абыходзіці будзе, красой любовацца,
Прыслуховацца шэлесту нівы няўрочнаму
І маліцца к сваей зямлі матцэ.
Сьмела гляне на сьвет і на долю зьмянлівую,
Як дагэтуль, яму не дадуцца ўжо ў знакі
Тые сілы з усходу і захаду мсьцівые,
Што даймаюць цяпер, як вужакі.

---

Паводка.

Крэпкі, магучы аковы зімовые—
Льдзяные брылы на захад і ўсход.
Бліснула сонцэ, сонцэ вясно́вае—
Топіцца гурбіна, топіцца лёд!
З грохатам, з лоскатам крыга за крыгаю
Прэцца, нясецца ў незнаную даль;
Хваля за хвалею коціцца, мігае,
Ломе прашкоды, як молатам сталь.
Дарма запорыну людзі бяздольные
Выбегуць ставіці сіле такой:
Скрышэ паводка ўсесільная, вольная,
Скрышэ і пойдзе сваей пуціно́й!
Эх, ты, разводзейка! Эх, ты, бурлівае!
Ты аднаўляеш, купаеш зямлю;
Вынясі-ж, вынясі хваляй жычліваю
К лепшаму шчасьцю людзкую сямью!

---