Як толькі земля заначуе,
І зорак абойдуць рады,
Па нівах па сёлах шнуруе,
Шнуруе туды і сюды.
|}
|
Ў вечным боры цемнатворы
Скачуць, плачуць, веселяцца;
Жнуць, зьбіраюць дзіво-жніво
У сонным полі, ў горкай долі.
Ночай ходзюць, днём заводзюць,
Творуць, моруць ясногляды;
Веюць, сеюць плесьні ў песьні
На палаці ў кволай хаці.
Як начніцы-чэрналіцы,
Скрыпам, шыпам маладзяцца:
— Кінем, плюнем чары-мары
На паляны нечэпаны;
Над курганам незабраным
Скруты-путы разасьцелем,
Сном-травою станем, глянем
На неўлады, на пасады…
С Чорным Богам прад парогам
Сталі ў хвалі, як кароны,
І пануюць—скачуць, плачуць
Цемнатворы ў вечным боры.
|
|
Як зайграе ў лесе хохлік—
Замірае песень воклік;
Як зачэпе мох і лозы,—
Аджываюць сьмех і сьлёзы…
Ў цёмным яры скачуць чары,
Кветка чахне на папары,
Лісьць трасецца на асіне,
Вогнік блукаецца сіні.
|
