Бародой Лясун ківае,
Шалы нетрай спавівае;
Ваўкалак за дамавінай
Выпаўзае на пуціну.
Ад загона да загона
Хохлік царскаю каронай
Карануе у сусьветы
Сухалесы, пустацветы.
Хохлік грае, ведзьма скачэ,
Ноч сьмяецца, сонцэ плачэ,
Толькі песень не чуваці
На стаптанай сенажаці.
|}
|
У караўніцах амшалых
З галавы до ног,
З дзікіх багнаў, перэвалаў
Выбрыў Чорны Бог.
Вызваў пошусьці, начніцы,
Цемрай зазіяў;
Тушыць новые мглавіцы,
Тушыць новы зьяў.
Ногці смольлю разлапушыў,
Ногці—верады,
З гікам пудлівые душы
Гоніць дзе, куды.
Цемравіца, суталока
Зверзлася ў вадно,
Лезе звага, ненарока
Ўсё на дно, на дно.
С каршунамі, с курганамі
Занялася прыць,—
Чорны Бог заняўся пламям,
Чорны Бог гарыць.
Паланейся, развугляйся,
Зьмейны Чорны Бог,—
Ты йшчэ з Белым не зраўняўся,
Ты яго ня змог!..
|
