Перайсці да зместу

Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/53

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

І на што школа з настаўнікам,—
Добра быць і неахайнікам:
Калі з кніжкі не даўчуся,—
У вастрозе долаўчуся.
Эх, ты, доля мая,
Маю школу ўжо я!

І на што-ж мне поля гонейкі,
З дабром клеці, коні, волікі?
Я магу жыць і «пашырэ»
У шырокай у Сібіры.
Эх, ты, доля мая,
Зямлю маю ўжо я!

І на што-ж мне хата новая,
Сталы, лавы ўсё дубовые?
Злыдні змогуць маю сілу,—
Як пан, лягу у магілу.
Эх, ты, доля мая,
Хату маю ўжо я!..

|}



Грай-жэ, музыка…

Цёпла, спакойна, цёпла і сыта
У хорамах ясных вам век векаваць...
Поўны аруды буйнаго жыта;
Хто-ж не захочэ тут жыць, панаваць?..
Грай-жэ, музыка, сэрцэм рві струны…
Не пажалеюць заплаты табе!..
Што?! Хочэшь ладзіць скрыпку ў тон сумны?!
Весела грай, як віхуры ў кляцьбе…
Шумна, разгульна… Чым не бяседа?!
Пеніцца ў чарках крывава віно…
Кроўю гулялі прадзеды, дзеды;—
Сыну і ўнуку падаўна дано…
Грай-жэ, музыка! Рэж на скрыпулі
Так, як там рэжэ асьлепленых кат…
Проч, прочь, сумленне! Золата ў гулі!..
Чуеш, як звоне па скрыпцы дукат?..