Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/52

То там, то сям запаланее
Іскра над скованаю шыяй;
Наскочэ пошусьць трупавея,—
І царство ночнае шалее,
Над курганамі зьвярьё вые.

|}

---

Беларус.

Сеў, як той крыж на разстаі,
Сярод пушч і поля,
Злажыў рукі і чэкае
Усё нейкай долі.

Ўстане-ж, пойдзе полем, логам,
Будзе дыхту, будзе:
Пачэпаў тупым нарогам
Кургановы грудзі.

Лом с крыжоў магільных звале,
Бульбу падпекае…
Пад’еу, сеў, як крыж, і далей
Долі ўсё чэкае,

А ці-ж прыдзе доля гэта,
Трудна адгадаці,
Пакуль толькі з лета ў лета
Пляце яму лапці.

---

Ці-ж ня доля мая?!.

І на што-ж мне воля вольная,
Залатая, расхахольная?—
Цемняком пайду сьляпы я
На дорожкі крыжавые!
Эх, ты, доля мая,
Маю волю ўжо я!