Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/31

Вялі па сьцежках нехаджалых,
Арлом узносілі на скалах,
Карону клалі ў міртных хвалах
На ўсей будзеннасьці завілай.

Так асенялі, панавалі,
Як сонца блеск на вод крышталі,
Аж пацягнулі выжэй, далей
Туды, аткуль сышлі так міла.

Вітаю іх і не вітаю,
Стаю, як пільгрым на разстаю
Ў чужым далёкім недзе краю,
Як над пустой стаю магілай.

|}

---

Вячэрняя малітва.

Як летняе сонцэ свае згасіць косы,
І кветкі нябесны зайграюць нясьмела,—
Ноч сее тады серабрыстые росы,
Над логам звісае туманнай пабелай.

Ад бледнаго месяца бледные цені
З сялібаў і пушчы кладуцца на гоні;
Як цені мінуўшых даўно пакаленій,
Устануць, пастануць слупамі ў празсонні.

Цікавая думка над сном усплывае,
Вертаецца с цішай і просіцца ў сэрцэ,
Дзе ласкай сьвітае, як байка жывая,
І вогнікам ціхім навокала ўецца.

Малітва вячэрняя ў той час выходзе,
Афярна кладзецца на сьпячые далі,
І пасмай няўгледнай да зорак на ўсходзе
Плыве і меняецца ў кветным крыштале.

О будзь вечна слаўнай, вячэрняя ціша
С планэтнай зарніцай і месяцам бледным!
Хай песьня спакою душу укалышэ
І вынясе чыстай над шумам пабедным!

---