Старонка:Шляхам жыцьця (1913).pdf/32

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка была вычытаная

Зоркі.

Ночкай, як толькі выходзіў я с хаты,
Зоркі на небе стрэчаў я чатыры;
Кожны раз зводзіў іх огнік крылаты,
Хоць к ім з малітвай узносіўся шчырай.

Першая бацькава зорка ясьнела,
Маткі—другая глядзела ў сьвет горка,
Трэцяя мне мігацела нясьмела,
Роднай зямелькі—чацьвёртая зорка.

Першая згасла на векі не ў часе,
Звольна губляе блеск свой другая,
Трэцяя сумною мглой спавілася,
Толькі чацьвёртая лепей міргае.



Шлях мой…

Шлях мой ня сьцеліцца сонцем і кветкамі,
Гладкай, павабнай ня лёг раўніной,—
Паміж неўдалымі ўецца палеткамі,
Ўецца зімой і вясной.

Вечэр і ночка закрылі мне раніцу,
Ўхуталі плесьняй, сівым туманом,
Даль-жэ нязбытаю казкай туманіцца,
Казкай, негаданым сном.

Вера ў дзень заўтрашні сілай няведамай
Думы гартуе ісьці, не чэкаць,
Хоць бы там злыдні плот ставілі бе́дамі,
Бе́дамі клікалі спаць.

Зойдзе брат сьцежку мне путамі звонючы,
Пут гэтых толькі не бачучы сам:
«Дзе ты ідзеш?»—запытаецца, гонючы.
«Далей!»—атказ яму дам.