Гэй, казачэ, ты, хаме! Што́ у садзе пры браме
Ні сабакі німа, ані стражы?!
Браць мне торбу барсучу і янчарку гайдучу,
С цьвека стрэльбу цягні мне ураз-жэ!
Ўзялі броню—і ходу!.. Патцякліся к гароду,
Дзе шпалеры альтану абселі…
На дзярновым пасадзе штось бялее у садзе:
Там сядзела кабеціна ў белі.
Броўкі ручкай адною закрывала касою,
Грудзі крыла рубком кашуліны,
А другою—памалу ат сябе атпіхала
Што ў калень яе кленьчыў, мужчыну.
Той прыпаўшы к каленням гаварыў ей с цярпеннем:
Дык усё, што было, ўжо далёка…
І твае уздыхання, і тваё прывітанне
Аткупіў ваевода гатоўкай.
Я, хоць верным быў гэтак табе столькі ўжо летак,
І любіць, і цярпець мушу здаля,
А ён с сэрцэм каменным бразнуў золатам зменным,—
Ты яму прадалася без жалю.
Ён што вечара будзе песьціць белые грудзі,
С табой цешыцца ў пуху лебяжым;
Намаю на загубу цалаваць шчочкі, губы
Твае будзе цалункам уражым.
Я на коніку верным гэтым полем бязмерным
Мкну сюды, за мной—холад і слоты,
Мкну вітаці ўздыханнем і ад’ехаць з жаданнем:
Добрай ночкі і доўгай пяшчоты.
Ўсё яна йшчэ, як глуха; ён ей шэпчэ на вуха
Тые жальбы, ці новы закляцьця;
Аж прымлеўшы, без сілы ручкай грудзі аткрыла
І ў яго патанула абняцьце.
Ваевода с слугою сталі ту-ж пад вярбою,
І з-за пояса бралі набоі,—