Атсекалі зубамі, прыбівалі штымплямі
Жмені пораху й шроту удвое.
Пане!—так казак клічэ,—нейкі чорт мною смычэ;
Не магу я застрэліць той дзеўкі:
Як свой курак адводзіў, я ўздрыгнуў, бы на лёдзе,
І зьляцела сьлеза да панэўкі.
Ціха!.. Кінь, хаме, кракаць, я наўчу цябе плакаць…
На, тут с порахам гданскім сакеўку;
Ўсып патпалу а жыва, ногцем шчысьці красіва,
Ды ў свой лоб стрэль, ці ў гэтую дзеўку.
Ў права… выжэй… памалу… жджы майго самапалу:
Жаніха перш зьмяту на заўсёды!..
Ўзьвёў казак курак, сцэліў, не чэкаючы, стрэліў,
І ўгадзіў ў самы лоб ваеводы.
|}
|
Тры дарогі. Ідуць тры сьцежкі с хаты |
