Такая прынука, як труд і навука
Ці-ж можэ нам сіл не дадаці?
С такімі сябрамі, знай, будзе ня штука
І горэ сваё зваеваці.
Паўнейшай адрынка, сыцейшай скацінка,
Ой, будзе—а толькі вазьміся!..
І нойдзецца ў працы аддухі часінка,
І ў крыўду ўрагом не дасіся.
Крыўдзіцелеў зможэш, сьлед вечны праложыш
І к долі, і к волі, і к славе…
Адно ты прачніся, вучыся, як можэш,
Ці дома, ці на школьнай лаве.
Ўсе людзі значэнне пазналі вучэння,
Адзін толькі ты ані дбаеш!
Цямней, беларусе, як ночка асення,
І шчасьце-ж такое ты маеш…
|}
|
У вучылішчэ!.. Клумак с кніжкамі пад пахай, |
|
Янінцэ Паўловіч. Для Янінкі, для цёскі |
