Гэта старонка не была вычытаная
Дзесьці бацька, сівы бацька
Зацяпліў лучыну сьветам, —
Хоча сівы бацька бачыць,
Як блукае сын па сьвеце.
Сьпяць палі,
Імжаць туманы…
Цьмянай мятай
Пахнуць сьцежкі.
На калені словы стануць:
Ці адзін сын вочы зьмежыў?
Сэрцам
і думкай
з ім зьвязаны —
Ты ня сумуй, сівы дзед,
Помнікі словамі казаны
І кавылём да іх сьлед…
І ёсьць у іншых
Свая радасьць…
У дзеда ёсьць —
Журба!..
