Гэта старонка не была вычытаная
XI
Эх, Кастусь,
Наш таварыш буяны!
Ў гэты сіні асеньні вечар
Паглядзі;
Зарасло ўсё бур‘янам
Па шляху да нашага веча.
Паглядзі:
Вунь дзьве зоркі скаціліся,
Воран карканьнем сьціхнуць радзіць,
Нават коні табунамі зьбіліся…
Ой, ды нехта паўстаньню здрадзіць.
Мы з табою, вядома, да сьмерці.
З нас ня просіць ніхто:
Пажыць бы…
Снапоў меней па торпах, павер ты,
Чым на хвоях галоў мужычых.
