Гэта старонка не была вычытаная
Як першы зоркі свой твар уяўлялі,
Мы йшлі да рэчкі; дзівы аглядалі,
Ракі лавілі, бучы застаўлялі,
Як дзеці смешна ў вадзіцы гулялі —
І раскладалі агоньчык маленькі,
Рыбку варылі і пяклі апенькі.
І так мы лета правялі шчасьліва,
Матка прырода была нам апека.
Ніводна думка прыземна тужліва
Ня трула сэрца «нас двух» — чалавека:
Любоў спрадвечна «нае двух» заручыла,
Ночка і месяц навек пажаніла.
