Гэта старонка не была вычытаная
3. ВОСЕНЬ.
Вецер быў востры, вязлая дарога.
Неба балотны расьцягала хмары,
Пуста наўкола, ні духа жывога.
Поле, гнілы крыж. Ля дарогі чары
Якіясь піша чыйсь сьлед на балоце,
Ні зьвера ні птушкі ня чуваць ў чароце.
Еду дамоўкі, трэ’ дакончыць дзела
Не пустамельлем, а жывым парадкам.
Дома работа ўсенька насьпела:
Парадак ў хаце ёсьць шчасьця задаткам,
Кончыў навуку, гаспадарыць трэба
І сваёй мілай прыхіліці «неба».
Ўсё прыгатую і можна на зімку
Зь ёю прыехаць дзяліці лёс долі.
Дом во ўжо новы, тут з маёй дзяўчынкай
Буду я жыці; хай знае даволі,
Што яе бытам розум мой трывожу:
Шчасьце ўдзяржаці да сьмерці варожу…
