Лёс пашчасьлівіў, пазнаў яе блізка,
Скора здружыўся і мог згаварыцца,
Слоўца па слоўцу, пагнаў нас вятрыска
І пачалі мы шмат шчыра любіцца, —
І душы нашы адну цесьню зналі,
А сэрцы нашы сонцам аддыхалі.
Відзелісь часта, жыці было трудна
Ў доўгай разлуццы. Кончыўшы заняткі
Йшлі мы, гдзе сонца нам сьвяціла цудна,
І гдзе зьбіралісь з ваколіц дзяўчаткі
Краскі зрываці, як калі купаці
Ножкі і грудкі і — песьні пяяці.
Заходы сонца нас тады дзівілі;
Рыбку дзяўчатам лавіць памагалі,
У цёмнай ночы зоркі мы малілі,
З дрэўцам і траўкай аб шчасьці шапталі;
Месяц дзівіўся нашаму бадзяньню
І багаславіў шчыраму каханьню.
Аб чым найболей тады гаварылі?
Ўсё з мае Кнігі: «Бог» — «Шчасьце Людзкое»,
«Любоў» і «Вечнасьць» у вадно злучылі,
«Народу» мейсца далі немалое;
Было нам добра жыць ў ціхой улудзе,
А то й запраўды ў незгаданым цудзе.
