— Што такое? Нікога на печы ня было, апрача гэтага хлапца ды мяне з хамутом, — бубніць і возьнік на крамнікаў здогад.
На гоман узьбіваецца з прыспанымі, нездаволенымі вачыма гаспадыня, узьнімаюць калматыя галовы і тыя возьнікі, што яшчэ спалі.
— Гм, падпінак укралі! Каб на заезным двары ды красьці, ні разу гэтага ня было, — устаўляе сваю ўвагу адзін з іх, што без барады, але аброс мохам і худы-худушчы дзядзька.
Хлопчык бялее, сэрца яго б‘ецца рэдка-рэдка, але страшэнна дужа, і ў нагах — прыкрая мляўкасьць: „Як яны могуць думаць на мяне?“ Але і бацька глядзіць на яго, быццам спытуючы: мог зрабіць гэтак яго сынок ці не?
— Эх, хлопчык, ты часам няўмысьля ня ўзяў на печы церасьсядзельніка раменнага? — з насьмешлівай пэўнасьцю, што ня хто — хлопчык украў, пытаецца ў яго крамнік.
— Божа мой! — бядуе апрытомніўшы гаспадыня! — век у нас гэтага ня было, каб зладзейства… Не такі-ж у нас заезд.
— Не, я ня браў, — няслухмяным языком кажа хлопчык.
— А ну, распранайся, пашукаем! — сьмяецца нягодным, прыкрым сьмехам крамнік.
— Не, ён ня возьме! Што вы гэта, добрыя людзі? — уступаецца-ткі за яго бацька.
Возьнік тымчасам яшчэ раз узьлез на печ, адсунуў пустую скрынку з-пад яец, мяшок з нейкім зялезьзем, бляшаную трубу, кійкі, усё, што там ляжала, абмацаў усе куткі, — няма! Абгледзеў самога сябе з
