засьмечаным стале, на селядцовых хрыбцінках і крошках хлеба. А каля іхных ног у вялікіх лапцёх селі-прымасьціліся таксама двое, гэта спозьненыя: слабенькі дзед і здаровы, мурласты і шырокі ў плячох, яго пляменьнік-хлопец; не хапаючыся, а са сьціплай, павольнай паважнасьцю, як усе сяляне, ядуць яны селядца з хлебам, дастаючы той хлеб раз-па-разу з торбы, адкрайваючы па скібцы і ізноў хаваючы краец у торбу. У парозе-ж, у даўгую, настаўленую ў комін, чорную бляшаную трубу грымеў-грымеў, пыхаў-пыхаў і супакоіўся-ткі нанач, ня прыждаўшы на сябе новых начлежнікаў, запэцканы, пузаты самавар.
Так позна, што ўжо нікога болей да самага сьвету можна не спадзявацца.
Аж не: шумяць на вуліцы сані, шаруюць па сьнезе і заціхаюць ля варот. Сталі… Пахадзіўшы там ля коні, ля варот, тупае чалавек на ганку і потым стукаецца ў дзьверы: тук-тук-тук!
— Во, ты казаў: дужа позна! Яшчэ некага і пасьля нас бог нясець, — гаворыць спакойна пляменьніку ціхенькі дзядок, абціраючы рукі ад селядцовага соку аб анучы на нагах.
А знадворку ўжо: ту-ду-ду-ду-у!.. — дужэй. І глуха чуваць пазябшы голас:
— Адчынеце! Адчыняйце-ж!
Шлёпае гаспадыня з чыстай каморы бліжэй да чорнае хаты, але ня выходзіць, бо, мусіць, ужо яна разьдзеўшыся, і шукае чалядку:
— Матруна! А, Матруна! Ай ты глуха?
— А яна сабе сьпіць, закалыхаўшы бахура, дый нічагусенькі! — кажа возьнік-дзед, ня зірнуўшы на пераборку.
