Перайсці да зместу

Старонка:Цені (1920).pdf/45

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

шырокі, сама, забудуся… Пайду… Бывай здароў… (хоча йсьці).

Сьцяпан. Чакай! у галаве муціцца… Чакай! Што хочаш зрабіць? Куды йсьці?

Матыльда. Іду… на заўсёды… Сягоньня ўжо паеду далей… Я ведала… я спадзявалася, што гэтак будзе… Я-ж ведала, што ў цябе вялікі страх сьмерці… А я ня бачу межы між сьмерцьцю ды жыцьцём… Жыві — і бывай здароў… Іду апрануцца… (йдзе ў свой пакой).

Сьцяпан. Чакай! чакай! ня йдзі! (хапае яе за руку).

Матыльда. Пусьці! (вырываецца і йдзе ў свой пакой; праз момант варочаецца апранутая з саквояжам, падае Сьцяпану руку). Будзь здароў!

Сьцяпан. Значыцца йдзеш?

Матыльда. Назаўсёды.

Сьцяпан (апускаецца на зямлю і цалуе яе руку, яна туліць і гладзіць яго галаву).

Матыльда. (пасьля паўзы). Ну, годзі ўжо… Пусьці! (бярэ саквояж і выходзіць).


ЗЬЯВА 2.

Сьцяпан (адзін).

Сьцяпан. Прайшла міма мяне, як цень… Няма! А можа яе ніколі тутатака й ня было? Можа ўсё гэта толькі жудасны сон?..

Не! ня сон!.. І Марыі няма… Памёрла, бедная… праз мяне… А можа яе ня было?.. Не! была!.. Вось настольнік, каторы яна вышывала, вось хвіранкі завешаны яе рукой… А можа гатага ўсяго няма?.. Можа нічога няма, а мне толькі гэтак здаецца?.. А можа і мяне няма. Не!! я — ёсьць!.. Душа баліць… Ёсьць боль душы, а боль — гэта я. Але хто я? Хто такі? які я? Ці