Ох, высока ў небе, ох далёка зорка,
для якой душу я ўраз магу аддаці…
Яна мне шапоча з вышы неба горка:
„я — дачкою неба, зямля-ж — твая маці“…
|}
(гаворыць): Праўда, што падобны да вашага?
Міхась (слухаў верш, які чытала Матыльда, з вялікай увагай. Цяпер кажа зьдзіўлены): Зусім падобны! Гэта мне часта здараецца… Іншы раз думаю, што вось напісаў нешта новае, потым чытаю якуюсь кніжку — і бачу тыя самыя думкі… А хто пісаў гэты верш?
Матыльда. Ня ведаю. Пад вершам толькі адно імя: Сьцяпан.
Міхась. Можа… і вы пішаце вершы?
Матыльда. Калісь пісала, але ўжо кінула.
Міхась. Чаму? Гэта так прыемна, напісаўшы верш, зачыніцца ў сваім пакоі і, чытаючы яго сабе ў паўголаса, упівацца музыкай рытму.
Матыльда. На мой пагляд — прыямнейшая справа іншых паіць, чымся самому ўпівацца.
Міхась. Я… ня ведаю. Я дагэтуль чытаў свой верш толькі аднаму прыяцелю, маме і вам… Але не! я вам яго ня чытаў, гэта вы так… прыпадкам…
ЗЬЯВА 6.
(Міхась, Матыльда, Марыя).
Марыя. (уваходзіць). А!.. Пані!..
Матыльда. Але. Я ўжо пазнаёмілася з вашым сынам.
Марыя. Я дужа рада.
Матыльда. Але ваш сын паэта! Я чула тут яго верш, дэклямаваў… Мне надта спадабаўся. Я думаю, што я з вашым сынам будзем прыяцелямі.
