Каб ты не меу спакою ни ў дзень, ни ў ночи!
Як ты стармасиў мяне
Як я ў халодной сядзеў праз цибе,
Набрахаў, аскаржиў, дали медаль:
Тольки што не маю стрэльбы жаль,
Але я не дарую, плясну!
Хоць паленам па мазгавищи, як у свечку ясну!
Хоць у нас таких шельмаў шмат;
Але и метуць!
Што дзень бьюць,
Пачаўши з сената,
Аж да стражниковаго брата,
То бомбаў, то з писталета;
Што дзень гине апалета!
Бо то гэтай драбезы и памножиў цар.
А кармиць мусиць гаспадар.
Знаким тым мужик.
А ведама: кожны з царавыхъ слуг прывык
Акром пэнси грабиць мужика.
И чим спрытнэйша рука,
Тым чины скарей идуць.
Глядзи министр ганарал!
А за што? за тое, што сказаўши па расейску („варавал“),
А як мужикоў, так за палена дроў
Садзяць на пяць гадоў!
Ось як нас, што не хяцели гарэлки пиць
Ды падаткоў плациць.
То так казаки зсеки,
Што ўжо не будзе горщ бялець у пекли:
А посьле мяне и ище двох
Засадзили у абтрох.
