Змардаваных[1]
Завірухай,
Зьнікшых духам
Ў цяжкіх ранах…
Ў час, як жданай
Долі шчаснай[2]
Зорка ясна
Вокал зьзяе…
Незгамонны,
Непакорны
Ў жыцьці з роду,
Перад сконам
Ночы чорнай
Й злой нягоды,
Цьвёрда, ўпарта
Стань пярэднім
І ўлій гарту,
Й дай надзею
Тым, хто стомлен
Ды хварэе
Ад зьнямогi
Сродзь[3] дарогі…
|}
|
Ці ты бачыў, як па моры
Пойдуць хвалі чарадою?
Як у сібернейшым напоры:
Б’юць у бераг у час прыбою?
Мора пеніцца і зьліцца,
Нясупынна коцiць валы,
Быццам з злосьцю хоча ўпіцца
Сiлай моцнай ў сваёй скалы,
Каб зьвярнуць усе цьвярдыні
І разьбіць усе прашкоды
Ды, разьліўшысь па раўніне,
Ўраз здаволіцца свабодай.
Але моцна стаяць скалы,
Адбіваюць ўсе напоры
Буйных хваляў й дзікіх валаў,
Што іграе імі мора…
Так i ты, таварыш мілы,
Будзь у жыцьцi нiбы скалы,
I адважна, поўны сілы,
Ваюй з бураю-навалай.
А цьвярдыню гардай[4] волi
Разьбiвай бяды напоры
I ў барбе[5] за шчасьце й долю
Спыняй мора, зрывай горы.
|
|
Йдзі дарогаю, заросшай
Дзікім чэмерам-травой.
Йдзі, стаміўшыся, зьнямогшы,
З набалеўшаю душой.
Груды, ямы і абрывы
Хай ня лякаюць[6] цябе;
Хай ружовыя пазывы
Не тануць ў цяжкой журбе.
Над табою зданьне сьмерці —
Дух згубіцельны пяе —
Кожнай хвіляй мерыць ўперці
Ў змрок нябытнасьці свае.
Хай да сэрца йдуць сумленьні,
Страх хай лезе да цябе,
Загартуй свае цярпеньне
І будзь цьвёрдым у барацьбе.
Тады пройдзеш скрозь дарогу,
Гарда сьцяг свой данясеш
К таму месцу, к таму богу,
Да якога ты ідзеш.
|
- ↑ Полён. — змучаных.
- ↑ Шчасьлівай.
- ↑ Полён. — сярод, пасярод.
- ↑ Полён. — гордай.
- ↑ Русіц. — барацьбе, змаганьні.
- ↑ Полён. — палохаюць.
