упаўшы на калені, з заломанымі і выцягнутымі ўперад рукамі, абамлелае ад енку[1] слабая і хворая Сымоніха. Вецер з дажджом хлістаў ёй у твар, рваў распушчаныя валасы, але яна была ўся скамянелая і нярухомая. Дзікі яе ўзрок зьліўся з цемраю ночы і нік дзесь удалі. Чорны і мглісты змрок палогам зьвіс. Над зямлёю і крапіў дробнымі, частымі сьлядамі. Ішла, чуць асьвечаная, хаўтурная працэсія, змрок поўз за ёю і не пераставаў плакаць. Здавалася, што там, у чорнай высі[2] нехта зжаліўся над горам чалавека і праліваў сьлёзы.
Падышлі к могілкам.
Як-бшлі куду, дзесь глуха прастагнаў звон ды змоўк. Падышлі проста к яме. Сымон паставіў на кучу сьвежага пяску з краю ямы і стаў каля дамавіны на калені. Хутка, пераганяючы адзін другога, запяялі поп з дзяком.
— „Ве-ечна-ая памяць. Вечная… памяць!“ адрываючы, скончылі і змоўклі. Пачалі. Пачалі, паглядзелі на Сымона, што, як аблуканы, усё стаяў на каленях і услупіўся ўзрокам у дамавіну, і пашлі. За імі паплёўся і дзед…
._%D0%A1%D1%88%D1%8B%D1%82%D0%B0%D0%BA_2._%D0%A3%D0%B7%D0%BE%D1%80_1.png)
- ↑ енк — фактычна, польскае — jęk; немагчымае ў беларускай мове, якая юсаў (насовак) ня мае. Мела-б быць — юк, як… У беларускай мове амаль з тым-жа значэньнем ужываецца — стогн, але з адценкам — жалобны стогн (Насовіч). Енк, аднак, вельмі папулярнае ў народзе, як нападабляючае гукі.
- ↑ Лепей — вышыні.
