|
Вып’ю я чарку, забуду пра гора, засмагшыя губы хоць чуць прамачу. |
— „Вось песьня, дзядзечка, так песьня, нейдзе чуў яе, быццам-то татка мой пяяў, але ня ўспомню; маленькі быў. Навучэце, дзядзечка, мяне, навучэце, надта-ж падабалася“.
Прануся больш ня пусьцілі з барадачом, казалі, каб спраўляўся, калі хоча служыць — адзін.
— „Спраўляюся, спраўляюся!“ — марматаў ён, патрасаючы кулакамі, седзячы на выгане і прыслухоўваючыся к рэху, быццам-то чакаў адказу ад таго, з кім сварыцца.
— „Вам патрэбен, а мне не! Пабачым, ці доўга пабудзе? Зараз пойдзе гамонка, што сьмятану зласаваў, то падмазку зьеў, то ступіў ня так, то глянуў ня так, ня ўгодзіш, каршун вас дзяры.
А дзіця, што дзіця, каму пажаліцца? богу аднаму вядомы зьдзек над ім.
Хіба памру, то замоўчу, а жыць буду, скажу праўдачку ў вочы“.
Пранусь першы раз на сваім жыцьці ўвайшоў у пакоі; застыў у задзівеньні і замысьліўся.
Гэта ня тое, што ў нашых куранках, тут і цёпленька, і сьветленька, падлога бліскучая, суфіты гладкія і абразы ласкавейшыя, як нашы. А птушак — птушак, жоўценькіх і чырвоненькіх, сьвяргочуць, як у лесе.
„Шкода, няма дзядзькі, а то разам паглядзелі-бы, як жывуць людзі! але-што чужым багацьцем глуміць галаву, мне мая куранка таксама не благая.
Пранусю казалі скінуць лапці і на месца іх далі нейкія скураныя боты, сказаў-бы з аборамі, дык не, далёка не, яны і цянейшыя
- ↑ Рус. — грудзях.
