Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/73

2-я Русалка.

Ня ў пору.

4-я Русалка

Другая сьвітае пара.
Тагды лес румотам,
Ні ведзьмы балотам
Цябе не пражэне мара.

5-я Русалка.

Ты сьпіш, як дзяціна,
А прыйдзе часіна —
Устанеш — твой прыйдзе чарод;

Бліск зор залаценькі,
Луч сонца ясьненькі
З блакітных дастанеш высот.

Усе Русалкі (бяручыся разам за рукі).

Раскажма, сястрыцы,
Пра ўсе нябыліцы,
Каторыя збудуцца з ім;
Хай чуе, хай знае,
Што яго чакае,
Што збудзецца скора — аб тым
Раскажма, сястрыцы!

4-я Русалка (выпускае рукі, пасьля
працягвае іх над Хамам, быц-
цам у гіпнотычным сьне).

Шырока граніцы
Раскінулісь ўладзтва твайго, —
Далёка, шырока,
Ня скінуці вокам,
Вумом^[1] не абняці таго!..
Во’, рэчныя хвалі,
Сінёвыя далі,
Палёў каласістых абшар;
Барок во’ зялёны
Дрыжачай каронай
Купаецца ў небе бяз хмар
Жыцьцё б’е крыніцай,
Ажыўчай вадзіцай,
А чыстай, вось, быццам сьляза!

1-я Русалка (бярэ 4-ю за руку).

Дзе бачыш ты гэта?

4-я Русалка.

Там вечнае лета,
Там вечная шчасьця краса!

2-я Русалка.

Чый край той шчасьлівы?

4-я Русалка.

Зноў бачу, о, дзівы!
Штось рушыцца, сыплецца ў пух

Русалкі (да сябе)

Аб чым гэта мова?

4-я Русалка.

Разьбіты аковы.

(Радасна).

Свабодна ўзлятае…

Русалкі.

Хто?

4-я Русалка.

Дух!

Русалкі.

Ды чый?

4-я Русалка.

Чалавека!

Русалкі.

Якога?

4-я Русалка.

Ад века
Што лямку няволі цягнуў.

Русалкі.

Дзе, дзе? — мы ня бачым,

4-я Русалка (выпрастоўваючыся, з сі-
лай).

Досьць енку, досьць плачу!
Ўладар к сабе ўладзтва вярнуў!

Русалкі.

Ды дзе ён?

1. Русіц. — розумам.