Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/71

Не глядзі…

Не глядзі на мяне… Маё сэрца так б’ецца, дрыжыць;
Твае вочы ў крыві у маей запаляюць агонь.
Ты глядзіш на мяне — без цябе мне ня хочацца жыць,
А з табой не магу, — не магу жыць ніколі з табой!

Не глядзі! Твае вочы ясьнеюць, як неба удзень,
Як-бы зоркі у небе — так ясна, так мякка блішчаць;
Мой пагляд у іх тоне, бы ў той у марской глыбіне…
Не хачу ўжо глядзець, а вачэй не магу адарваць.

Не глядзі! Ты глядзіш, а тады так хацелася-б мне
Мой распалены твар да грудзей да тваіх прытуліць
І глядзець ў твае вочы ўвесь век і на яве, і ў сьне…
Не хачу… А цябе не магу, не магу ня любіць!

---

Адна.

Адна, ізноў адна, як колас той у полі,
Ня сьцяты ў час жніва нагостраным сярпом,
Зламаны ветрамі, гулячымі на волі,
Між апусьцелых ніў, спалосканых дажджом.

Адна, ізноў адна… Тужліва сэрца ные.
Наўкола пуста, глуш^[1]. Ноч цёмная стаіць.
А за вакном віхор так жаласьліва вые,
Як-бы сканаць ня мог, ня хочучы больш жыць.

І сумна, сумна мне. Дзе-ж той, каго любіла?
Дзе-ж тыя, што мяне любілі так даўней?!…
Адны забыліся, другіх ўзяла магіла…
І жаль мне прошлых мар, шчасьлівых шкода дней.^[2]

Адна, ізноў адна… А вецер думцы ўторыць
І стогнамі мяне ўцяшае ён сваймі:
— Я — брат табе, я друг, — мне, стогнучы, гаворыць,
Адзін нас ломіць боль — дык плачма-ж разам мы!…

---

Мне сьніўся сон.

Мне сьніўся сон, што ты у нас,
Што ня чужы мне, як даўней,
Пагляд тваіх жывых вачэй
Вярнуў надзею мне йшчэ раз.

Ізноў шчасьлівай я была,
І сэрца радасна так біла…
Ў душы маей была вясна,
Бо ты са мною быў, мой мілы.

---

1. Лепей — глушыня.
2. Русіц. — дзён, днёў.