Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/44

Хмары іх вабілі шэрай пуцінаю,
Путалі-блыталі цьмой павуцінаю.

Далі трывожылі сінімі дахамі,
Процьмай бязьмежнаю, белымі страхамі.

Псальмы паўночныя — ягадкі сьпелыя —
З неба вярнуліся асірацелыя.

Песьня за песьняю ўніз пакацілася,
Сэрца ад жаласьці ціха разьбілася.

|}

∗
∗     ∗

За мною курганы вячыстыя,
Наперадзе — далі квяцістыя,
На ростані я — дзед вандроўны.

Адкуль і куды, з якой мэтаю,
Пад тайнай якою плянэтаю^[1]
Мяне вядзе ўдаль шлях няроўны?

Іду я маленькай трапінкаю,
Плыву я драбнюткай краплінкаю
Пад бурай-віхурай жыцьцёвай.

Чаму і нашто, кім скірованы,
Пад зоркай якою захованы,
Хто шэпча над шляхам замовы?
...............
… А досіць адзін прамень^[2] слонка,
Бурлівага сэрца гамонка, —
І гінуць, як цені, пытаньні.

Усё тады ясна на сьвеце,
Жыцьцё разумеюць і дзеці,
Слабеюць душы нараканьні.

Жывеш, нібы краска на ніве,
Як дуб на паляне, — шчасьлівы,
Як бура — адважны і сьмелы.

Жыцьцём ты напоўнен, як хмелем,
Іскравым і шчырым вясельлем, —
Загадкі жыцьця зразумелы.

∗
∗     ∗

Я — спадчына вякоў, сын даўных пакаленьняў,
Я — быстралётны цень тысячалетніх ценяў,
Я — хуткамігі блеск ранейшых мігаценьняў;

Я тку далей узор няскончаных тканінаў,
Я — няпрыметны плынь стардаўных ручаінаў,
Я — кволая трава вячыстых лугавінаў.

1. Нябесныя целы, якія сьвецяць не сваім сьвятлом; да плянэтаў належыць і зямля.
2. Лепей — коска.