|
Ты — летапіс з аповесьцяў вячыстых[1],
Акроплены сьлязамі дудароў.
Ты — яснацьвет ад водгульляў агністых
Жняёў, касцоў і старцаў-пастыроў.
У залатой кудзелі гучных сьпеваў
Дрыжыць твой бор, сумуе твой гушчар.
Дзед-чараўнік стаіць пад кожным дрэвам,
Балота сьпіць пад вэльмам[2] зорных чар.
Твае лугі сьняць сны аб гуках ночных,
Аб вогнішчах начлежных дзяцюкоў.
Пад гуд віхроў, варожбаў сьвета-змрочных
Тчэ глебны дух абраднасьці вякоў.
Сам Госпад-Бог хадзіў тут па зямліцы, —
Усюль зіхцяць-відаць яго сьляды.
Па тых слядох красуюцца капліцы,
Па тых сьлядох брыдуць удаль Дзяды.
Зышліся тут Ярыла[3] з божым Сынам,
Сьвятая Маці з Доляю жыве.
Ў цяні дубоў пад старадаўным тынам
Ільля й Лясун[4] расьселіся ў траве.
Тут кожны крок[5] абвеян казкай сівай,
Што ручаёк — жалосных сьпеваў жмут.
Шурпаты пень на лузе, ці на ніве —
Нязнаны дух, або таемны цуд13).
Тут воўк — ня воўк, а чалавек закляты,
Тут корч — ня корч, а той-жа селянін.
А бусел-птах — ня птушка, а араты,
Вартуе Дзіў[6] абшар лугоў, далін.
А курганы, а замчышчы, званіцы,
А пустыроў сьвятая цішыня;
А гнёздаў мест[7] ліхтарні-зараніцы,
А вышні гор, а рэчак глыбіня…
Усё жыве жыцьцём Дзядоў адвечных,
Тут кожны век пакінуў знак-пячаць.
Па тых знакох — па тых шляхох па млечных[8]
Ідуць сыны свой край адбудаваць.
|
