Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск III.pdf/38

І край магіл, той край, дзе жыў Скарына,
Зноў парадзіў прарокаў і байцоў:
Ідуць-брыдуць, бы Нёман з месца рынуў,
Бы грамада узброеных касцоў.

Іх кліч грыміць, як зычны хор грымота,
Як буралом, імчыць у горны сьвет.
Дрыжыць зямля ад нізаў да высотаў,
Праменіць даль Купальскі агняцьвет.

Васкросьлі зноў багі сівых Калядаў^[1],
Ратай ім сьпеў кідае на агонь.
Хто на аўтар падсыпне зельле здрады,
Таму ўвесь край шле жудасны праклён.

II.

Ёсьць шмат такіх, што да Цябе плячыма,
Маць-Беларусь, адвернуты стаяць,
На Ўсход, Заход халопскімі вачыма,
Як вяпрукі зьдзічэлыя, глядзяць.

Грызуць яны тваіх дубраў насеньне,
Іх кпінаў^[2] гаць^[3] забрызгана^[4] гразьзёй, —
У глыб^[5] зямлі ўвайшло Тваё карэньне,
Лясы шумяць высока над Табой.

Ты зноў жывеш, бо Ты ня знала сьмерці,
Магутны дух мацней²) ад роду ў род.
Твая душа, шчыр-думы Твайго сэрца
Расьлі-цьвілі з народу ды ў народ.

Сама, Сама наладзіш сваё веча, —
Разьбілі сталь адгукі вечных струн.
А хто пачне чыніць тут злыя рэчы, —
Таго заб’е наш волі бог-Пярун^[6].

Сама, Сама ад’значыш Свае межы,
Без дапамог няпрошаных дзядзькоў.
Ты забярэш, што да цябе належа^[7],
Маць-Беларусь, спакон глухіх вякоў!

---

Напрадвесьні.

Аздобіў Сакавік у златаблеск даліны,
Быў чысты, нібы шкло, абшар-прастор нябёс.
Сінь-даль адзела туль^[8] з сярэбранай тканіны,
Здалёку цёмны бор вяршалінамі^[9] трос.

1. Ад лац. — календы, цяпер у беларусаў сьвяты, зьвязаныя з нараджэньнем Хрыста.
2. Жартаў, насьмешкаў.
3. Грэбля.
4. Русіц. — запырскана.
5. Лепей — у глыбіню.
6. Стары славянскі бог грому і пяруноў, старшы між багамі.
7. Провінц. — належыць.
8. Халат.
9. Вярхамі.