Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/78

Гэта старонка была вычытаная

Галаву я маю —
Быў-бы дэпутат…
— Правоў ты ня маеш —
„Асадзі назад!“

Праўда, што таіцца?
Быў і мой чарод:
Адзін раз на жыцьцю
Вышаў я ўпярод!

Ўзбунтавалась вёска —
Ой, быў цяжкі год! —
Прыяжджае прыстаў:
— „Выхадзі ўпярод!“

|}

„Да працы“.

«Браты! вялікая дарога
Чакае нас і родны край.
Настала жніва, працы многа,
Навукі зерня засявай!

Нясеце сьвет — у змроку дрэмле
Наш мілы край, наш родны кут.
Няхай ўваскрэснуць нашы землі,
Няхай асьвеціцца наш люд!

Дапома-ж Бог нам у прыгодзе!..
Ні царскі біч, ні прышлы хам, —
Хай будзе лад ў сваёй гасподзе
Ствараць народ-ўладарац^[1] сам».

З зборніка «Песьні жальбы».

Усход сонца.

На усходзе неба грае
Дзіўным блескам жару,
Залацісты сноп купае
Ў полымі пажару.

Чуць-чуць дрогне, прыліецца
Чэрвень на усходзе;
Гэта неба усьміхнецца
Людзям і прыродзе…

І ўбірае залатую
Сонейку дарогу,
Паліць сьвечку дарагую
Прад аўтарам Бога.