Паўлінка [у старану]. Думала, што ня ўбачыць; скарэй-бы можа з хаты выпхнула, не нашоўшы карт. [Да Адольфа]. Ну, калі ёсьць, дык будзем іграць. [Паглядзеўшы ў вакно]. А ў што?
Адольф. У гаспадара.
Паўлінка. Гэта, значыцца, у дурня?
Адольф. Ну, гэта толькі мужыкі так гавораць. [Раздае карты].
Паўлінка. А як пан Адольф думаў: хто мы? То-ж таксама мужыцкага роду.
Адольф. Першы раз чую.
Паўлінка. Ды і пан Адольф таксама мужыцкага роду. [Граюць у карты].
Адольф [зьдзіўлены]. І я?!
Паўлінка. Але, але! Калісь былі ўсе мужыкі, ну, дык цяпер кожны чалавек мужыцкага роду, хоць каторы і прыкідваецца панам, ці графам. Ды і што гаварыць. Адам і Эва — і то былі мужыкі.
Адольф [зьдзіўлены]. Адам і Эва?!
Паўлінка. І Ной і Езус…
Адольф. Што я чую?.. Адкуль гэта панна Паўлінка усё ведаеце?
Паўлінка. Ого, не скажу!
Адольф [просячы]. Проша сказаць.
Паўлінка. Ня той б’ецё! Вот салапяка!
Адольф [паправіўшыся]. Ды скажэце!
Паўлінка [нецярпліва]. Ну, добра. Запытайцеся ў Якіма Сарокі: ён усё вам раскажа [Адольф прагравае]. Дурань пан! Дурань пан!
Адольф [папраўляючы]. Гаспадар. [Раздае карты].
Паўлінка [у старану]. Які чорта гаспадар, калі дурань?!
Адольф. Што панна Паўлінка кажа?
Паўлінка. Кажу: але гаспадар. [Хвілю маўчаць. Паўлінка ў старану]. Што тут гаварыць з гэтай вандзонкай? І трымае-ж яго нядобрае!
[Шмат праіграўшы „дурняў“ і наслухаўшыся ад Паўлінкі шмат вострых слоў падчас ігры, Адольф, нарэшце, выходзіць].
Зьява IХ-ая.
Паўлінка — адна.
[Гадае па картах, якія паказваюць, што Якім яе любіць. Яна зьбіраецца ўцячы з хаты, і разважае гэтак]:
— Ну, раз карты гэтак паказалі, то трэба зьбірацца. Але мушу ўперад паслухаць, ці сьпяць старыя. [Ідзе і падслухвае ў дзьвярох бакоўкі]. Сьпяць, ажно храпуць… [Падходзіць, глядзіць у вакно, задумваецца]. Што тут узяць? Ага, трэба заглянуць у куфар. [Адчыняе куфар, капаецца ў ім; дастае пацеркі і прымярае]. Во! гэта дык трэба забраць — так мне з імі да твару ідзе. Ну, сукенку новую таксама трэба ўзяць. Усё гэта зьвяжам у хустку. [Рассьцілае хустку і складвае свае рэчы]. А-а, і чаравічкі мушу забраць… І-і!! ўжо болей, здаецца, нічога. [Зьвязвае і ідзе к ложку. Чуваць шорах за вакном! [Паўлінка сьціха]. Ай, хтось там прышоў! Такі карты праўду паказалі. [Ідзе к вакну). Хто там?
