Перайсці да зместу

Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/70

З пляцоўкі Вікікрыніцы
Гэта старонка не была вычытаная

Пранцісь. Собственно, ці сьвіньні елі, ці шляхта папасвалася гэтак, вось-цо-да, стол выглядае, пане добрудзею.

[Паўлінка і Адольф перакідаюцца некалькімі словамі і выносяць судзьдзё ў другую палавіну хаты. Пранцісь з Агатаю выходзіць, каб ехаць дамоў].

Зьява VI-ая.

Паўлінка — Адольф — Сьцяпан — Альжбета.

Паўлінка. Ня так, пан Адольф, бярэш шклянкі, трэба вось як: (паказвае). Ну, і зграбны-ж! не раўнуючы, як вол да карэты.

Адольф. А панна Паўлінка ўсё камплімэнты[1] мне гавора[2].

Паўлінка (ў старану публікі). Дурню плюнь у вочы, а ён скажа: дождж ідзе!

Альжбета (да Сьцяпана, каторы клюе носам за сталом). Што ты табаку важыш? Ідзі ды кладзіся спаць! Гэта-ж табе тут не карчма.

[Сьцяпан гаворыць некалькі прыказак аб тым, што сон ня кепская рэч і, зьбіраючыся ісьці спаць, пытаецца ў Адольфа, ці падабаецца яму Паўлінка. Той радасна гэта падцьвярджае. Сьцяпан, разьвітаўшыся з ім, ідзе ў бакоўку].

Зьява VII-ая.

Паўлінка — Адольф — Альжбета.

Альжбета (сьціраючы стол). А ты, Паўлінка, можа ў карты пайграеш з панам Адольфам ?

Адольф (закурваючы). Ды і мне ўжо трэба зьбірацца дамоў.

Паўлінка. Ці-ж пан Адольф рассыпаўся, што маніцеся зьбірацца? Заедзеце яшчэ; каня-ж маеце — ня жартачкі!..

Адольф. О, конь мой добры!

Альжбета. Ну, дык і чаго-ж сьпяшацца?.. Нам, старым, як той кажа, такая рэч: пад’еў ды на печ.

Паўлінка (у старану). Чаго добрага — заначуе, вот будзе бяда. (Паглядаючы ў вакно). І цемра-ж страшэнная! (Голасна). А пагода сягоньня ня дрэнная! Нават месяц сьвеце,[3] што рэдка на Пакровы. Будзе добра для пана Адольфа дамоў ехаць.

Адольф. А хоць-бы і дрэнная, дык мне блізка; жарабец мой у мамэнт дамчыць.

[Альжбета зьвяртаецца да Паўлінкі, кажучы паглядзець, дзе карты, а сама зьбіраецца спаць].

Адольф (цалуючы ў руку Альжбету). Хутка і я паеду, вось толькі дам аднаго гаспадара паньне Паўлінцы.

Паўлінка. Паглядзім — хто каму?! (Шукае картаў. Альжбета выходзіць у бакоўку).

Зьява VIII-ая.

Паўлінка — Адольф.

Адольф. Чаго паненка шукае?

Паўлінка. Таго, чаго яшчэ ня маю — карт.

Адольф [глянуўшы на вакно]. А вось яны! — на вакне.

  1. Франц. — падхлебны выраз.
  2. Пров. — гаворыць.
  3. Пров. — сьвеціць.