Старонка:Хрэстаматыя новай беларускай літэратуры (1927). Выпуск II.pdf/68

Паўлінка. Ну, дык што? — згода на гэту?

Колькі голасоў. Згода, згода!! А пасьля другую.

Паўлінка. Толькі ня зьбівацца з толку. Глядзець, як я буду рукамі тахты адбіваць.

Колькі галасоў. Добра, добра!

[Пяюць. Паўлінка, сумна ўсьмяхаючыся, дырыгуе. Пасьля і Пранцісь падходзе і пляшкай адмахвае тахты; музыкі таксама сваею ігрой памагаюць].

Дый куды ж ты, дуб зялёны,
Пахінаешся?
Дый чаго-ж ты, мой міленькі,
Задумляешся ?

Пранцісь [як перасталі пяяць]. А цяпер, вось-цо-да — „Як-жа мне ня пець“, пане добрудзею.

Адольф. Ізноў мужыцкую!

Пранцісь. Але! мужыцкую, але, вось-цо-да. А васпан, собственно, сваю панскую схавай сьвіньням на сьняданьне.

Агата [падходзіць і цягне Пранціся за полы]. Кінь ты ўжо, тудэма-сюдэма, з поля сходзіць!^[1]

Пранцісь. Вось-цо-да, адчапіся ад мяне, пане добрудзею!

Паўлінка. Ну, будзем пець — „Як-жа мне ня пець, як-жа ня гудзець?..“ [Пяюць, як першую].

Пранцісь [як скончылі]. А цяпер, собственно, „Чачотачку“, пане добрудзею.

Колькі галасоў. Чачотачку! Чачотачку! [Пяюць „Чачотачку“].

Спарадзіла Чачотачка семера дачок,
Спарадзіла невялічкіх семера малых.

[Пасьля песьні Альжбета запрашае аддыхнуць, бо замарыліся. Пранціся просіць за стол закусіць. Паўлінка пытаецца гасьцей, што-ж далей рабіць: насьпяваліся, дык можа йзноў скакаць?].

Пранцісь [закусваючы]. Собственно, пачакайце; я зараз скамандую, пане добрудзею, за што і як узяцца, бо мой розум растропны, а вы нічога ня ведаеце.

Паўлінка. Ну, добра, пачакаем [да Адольфа]. Што-ж гэта, пан Адольф надуўся, як мыш на крупы, або — як апошняе ў печ усыпаўшы?

[Адна з гасьцей жартуе з яго; той агрызаецца].

Пранцісь [перажоўваючы яду]. Собственно, цяпер, вось-цо-да, пойдзем „Лявоніху“, пане добрудзею!

Усе. Лявоніху! Лявоніху!

Адольф. Ізноў мужыцкая!

Паўлінка [да Адольфа, прыпадхлебваючыся]. А мы з панам Адольфам сыпнем Лявоніху, сапраўды сыпнем! Адпусьцецеся на мяне грэшную; болей ці ўдасца так весела з вамі паскакаць?

Адольф. Ды я ўжо вельмі ня гневаюся. Калі ўжо так хочаце, дык пойдзем; што-ж там надта³) такое?

Пранцісь [да музыкаў]. Собственно, рэжце, пане добрудзею! [да Альжбеты]. А мы з свацьцяй тупнем, вось-цо-да!

1. Значыць — дурэць, вар’яцець.