Паўлінка [хочучы адабраць]. Гэта маё. Аддайце мне, тата!
Сьцяпан. Я пытаюся — хто гэта?
Паўлінка. Ці-ж тата ня бачыце?
Сьцяпан [са злоснай насьмешкай]. Ха-ха-ха! Якім… Хай-жа ён прападзе саўсім. [Хоча рваць, Паўлінка адбірае].
Паўлінка [праз сьлёзы]. Аддайце, татачка, аддайце, ня рвеце! Ня зьдзеквайцеся над ім!
Сьцяпан [адпіхнуўшы ад сябе Паўлінку]. Адчапіся ад мяне, гіцлёўка[1]. Я вам тут наразводжу шашняў… [Стукат у сенцах. Уваходзяць: Пранцісь, Агата, а за імі — Альжбета. Паўлінка стаіць, патупіўшыся, глытаючы сьлёзы, і скубець пальцамі хвартух].
Зьява XV-ая.
Паўлінка — Сьцяпан — Альжбета — Пранцісь — Агата.
Пранцісь. Глупства, пане добрудзею. Я, вось-цо-да, казаў, собственно, ня дзе падзенецца.
Агата [дражнячы]. Вось-цо-да! вось-цо-да! Сам кабылу, тудэма-сюдэма, паставіў у вас пад паветкаю, а шукае за плотам. Дарма толькі поўзалі і сьлядоў прыглядаліся.
Альжбета. Ну, дзякуй Богу, што хоць нашлася. (Да Сьцяпана). Што ты там круціш у руках?
Сьцяпан [тыкаючы фатаграфіяй у твар Альжбеце]. На-на, любуйся, якія прэзэнты[2] атрымлівае[3] твая дачушка
[Пранцісь радзіць зрабіць над партрэтам Якіма Сарокі: „суд правы і скоры“].
Паўлінка [падходзячы да маці, ласкава]. Мамачка, адбярэце яе[4] ў таткі.
Альжбета. Што я з ім, дзеткі зраблю? Яшчэ біцца будзе.
Сьцяпан [да Пранціся] А добра, сватка, кажаш, зробім суд перасуд добрым складам над гэтым гадам. А які?
Пранцісь. А такі, пане добрудзею: стражнікаў паклікаць, спраўніку данясьці. Собственно, інквізытарскі[5] суд зрабіць — папалавіне — шась! і гатова, вось-цо-да.
Паўлінка [кідаючыся к Сьцяпану і цалуючы яму рукі, праз сьлёзы]. Татачка, аддайце. Ня зьдзекуйцеся над ім!.. Ён-жа вам нічога благога не зрабіў.
Сьцяпан [са злосьцю]. Спаць пашла, калі гэткага нашла! Спаць! [Рве фатаграфію].
Паўлінка [з плачам апускаючыся на лаву]. Татка згубіць мяне хочаце… гвалтам з хаты выгнаць!
Пранцісь [дастаючы пляжку]. А цяпер, собственно, вып’ем хаўтурнага, вось-цо-да. [П’е].
Паўлінка [ўсхапіўшыся з лавы, кідаецца к Пранцісю]. Па кабыле сваёй пі хаўтурнага, а не па чалавеку, каторага і падноскаў ня варт! [Вырываючы і разьбіваючы аб зямлю пляжку]. Вось-цо-да!
Пранцісь [разьвесіўшы рукі, зьдзіўлены, як і ўсе]. О-о-о!!
Заслона.
Канец першага акту.
- ↑ Слова, выказваючае ганебнасьць, гіцаль — той, што ловіць сабакі.
- ↑ Лац. — падарункі.
- ↑ трымаць і дзяржаць — ужываюцца поруч. Добра было-б прыняць якоесь адно. Лепей было-б — апошняе, ад караня якога можна ўтварыць болей тэрмінаў, напр., дзяржава. Дзяржаць — ужываецца значнаю большасьцю славянскіх народаў.
- ↑ Фатаграфію.
- ↑ Значыць — найстражэйшы, як суд інквізыцыі ў сярэднія вякі, які судзіў за веру.
