Зьява XI-ая
Паўлінка — Агата.
Паўлінка. Але-ж калі я яго люблю, цётачка.
Агата. Мала што, дзеткі, тудэма-сюдэма, любіш яго: але, калі бацька ня хоча, дык падумай, што людзі скажуць, як супроць волі старых пойдзеш ?
[Яны гутараць аб настаўніку Сароцы даволі доўга. Агата згаджаецца, што чула аб яго розуме. Зьява гэтая канчаецца даволі характэрна]:
Агата. А ўсё-ж такі скажы мне, дзеткі, чаму так твой тата на яго заеўся?
Паўлінка. Бо… бо Якім з мужыкоў.
[Зьява ХІІ-ая. Вяртаюцца ў хату Сьцяпан і Пранцісь, даведаўшыся, што Пранцісёва кабыла ўцякла дамоў. Праз гэта ў яго з жонкаю адбываецца сцэна сваркі. Зьява ХІІІ-ая. Убягае Альжбета, пытаючыся, што тут зрабілася. Усе рашаюць, што Пранцісевы павінны зараз-жа скіравацца дамоў — шукаць кобылы з возам].
Зьява XIV-ая.
Паўлінка — Сьцяпан.
Сьцяпан. Ох, і даюцца-ж гэтыя сваякі ў знакі. Але, дзякуй Богу, дзьве дзюркі ў носе, і скончылося,[1] — ўжо забыўся.
Паўлінка. А даўно гэта таткаў Гняды ўцёк з Лужанкі, і татка дамоў пехатой прытрапаў?
Сьцяпан. Што было, тое сплыло і болей, каханенькая-родненькая, ня будзе, як кажуць людзі.
Паўлінка. Паглядзім. Заўтра кірмаш.
Сьцяпан. Ня бойся, каханенькая-родненькая. Я кабылу злаўлю, але і ты глядзі, каб мне таго зяця злавіла, аб якім я табе сягоньня гаварыў.
Паўлінка. Што ён — конь, ці вол, каб я яго яшчэ мела лавіць?
Сьцяпан. Ня конь і ня вол, а так сабе дойная жывёліна.
Паўлінка. Дык татка яго й дойце, калі ён для вас такі дойны.
Сьцяпан. Нічагутанькі, каханенькая-родненькая. Надумаешся ваша, як пакармлю бярозаваю кашай. Вось толькі, каб пагода была добрая, а то казаў ён, што на кірмаш не паедзе, калі будзе дождж ісьці.
Паўлінка. Ліха ня возьме! Гэткі цукар не размокне.
Сьцяпан. Каханенькая-родненькая, як скажу, так і будзе; дзьве дзюркі ў носе, і скончылося. Вось толькі трэба даведацца, ці будзе напэўна заўтра пагода. Купіў я сягоньня календар — нейкі беларускі, як кажа крамнік. Пытаўся ў яго, ці піша аб пагодзе, дык крамнік гавора мне, што аб пагодзе напісана ў ім болей, як аб чым другім. Значыцца, паглядзім праўды. [Ідзе і дастае з-за абраза календар, адкуль валіцца на зямлю фатаграфія. Паўлінка, саскочыўшы з ложка, падбягае падняць яе, але не ўсьпявае].
Сьцяпан [падымаючы фатаграфію]. А гэта што такое?
- ↑ У гэтым слове два націскі, другі для сугучнасьці.
